تأثیر درمان شناختی رفتاری گروهی بر شدت بیماری و سلامت روان مبتلایان به پسوریازیس

زمینه و هدف: پسوریازیس یک بیماری مزمن است که باعث بدشکلی و ناتوانی هایی در بیمار می شود. درباره ی مداخلات روان شناختی تأثیرگذار بر این بیماری اطلاعات کمی وجود دارد. هدف این تحقیق بررسی تأثیر درمان شناختی رفتاری گروهی بر علائم جسمانی (شدت، سطح بیماری و میزان خارش) و سلامت روان بیماران پسوریازیس است. روش اجرا: روش تحقیق نیمه تجربی به صورت پیش آزمون ـ پس آزمون با گروه شاهد و دوره ی پیگیری است. بیست بیمار پسوریازیس در دو گروه آزمایش و شاهد قرار گرفتند. روی ده بیمار پسوریازیس به عنوان گروه آزمایش درمان شناختی رفتاری گروهی در 12 جلسه اجرا شد. بیماران دو گروه ابزار های p‏soriasis area severity index (pasi) برای ارزیابی شدت پسوریازیس، سلامت عمومی (ghq) و کیفیت زندگی بیماران مبتلا به خارش (itchyqol) را پر کردند. یافته ها: نتایج نشان داد که روش درمان شناختی رفتاری گروهی در بهبود علائم جسمانی پسوریازیس (شدت، وسعت و میزان خارش) تأثیری نداشته است، اما این روش درمانی در بهبود وضعیت روان شناختی بیماران تأثیرگذار است. درمان، رفتاری شناختی سلامت عمومی بیماران را بهبود بخشیده است. تفاوت دو گروه در تحلیل کوواریانس چند متغیری برای ابعاد سلامت عمومی شامل اضطراب و بی خوابی (اندازه ی اثر: 45/0 و 04/0=p)، افسردگی (اندازه ی اثر: 25/0 و 044/0=p)، نشانه های جسمانی (اندازه ی اثر: 28/0 و معناداری: 033/0=p) و کارکرد اجتماعی (اندازه ی اثر: 41/0 و معناداری: 03/0=p) معنادار است. نتیجه گیری: هرچند براساس نتایج درمان شناختی رفتاری به طور مستقیم تأثیری بر کاهش علائم جسمانی پسوریازیس نداشته، اما تأثیرگذاری این روش بر علائم روان شناختی بیماران به عنوان نقش میانجی در شروع، تشدید و عود بیماری قابل توجه است.